မရဏႆတိကမၼ႒ာန္း
မရဏႆတိကမၼ႒ာန္း
၈-အႏုႆတိကမၼ႒ာနနိေဒၵသ အႏုႆတိကမၼ႒ာန္းကုိ အက်ယ္ျပဆုိခ်က္
၈-အႏုႆတိကမၼ႒ာနနိေဒၵသ
အႏုႆတိကမၼ႒ာန္းကုိ အက်ယ္ျပဆုိခ်က္
၇-မရဏႆတိပြါးပုံ ျပဆုိခ်က္
[၂၂၂] ၁၆၇။ ယခုအခါ ေဒဝတာႏုႆတိ၏ အျခားမဲ့ျဖစ္ေသာ မရဏႆတိ ပြါးေစပုံကုိ အက်ယ္ျပရန္ အစဥ္က် ေရာက္လာေပၿပီ။ ထုိမရဏႆတိဟူေသာ ပုဒ္၌ မရဏ-ေသျခင္းဟူသည္ကား တခုေသာ ဘဝ၌ အက်ဳံးဝင္ေသာ အသက္ေခၚ ဇီဝိတိေႁႏၵ၏ (လက္ရွိ႐ုပ္နာမ္ အစဥ္သႏၲာန္၌ မျဖစ္ေပၚလာေတာ့ပဲ) အႂကြင္းမဲ့ ျပတ္စဲ၊ သြားျခင္းေပတည္း။ ဆက္၍ ရွင္းျပ ဦးအံ့-(၁) ရဟႏၲာတုိ႔၏ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္ဟူေသာ ဝဋ္ဆင္းရဲ၏ လုံးဝမျဖစ္ေပၚလာေတာ့ပဲ အႂကြင္းမဲ့ ျပတ္စဲျခင္းဟုဆုိအပ္ေသာ သမုေစၧဒမရဏ (အႂကြင္းမဲ့ျပတ္စဲျခင္း ဟူေသာ ေသျခင္း)၊ (၂) ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔၏ ခဏဘင္ (ဘင္ခဏ)ဟု ဆုိအပ္ေသာ ခဏိကမရဏ (ဘင္ခဏႏွင့္ဆုိင္ေသာ ေသျခင္း)၊ (၃) သစ္ပင္ေသသည္၊ သံေသသည္ အစရွိေသာ စကားတုိ႔၌ (ေခၚဆုိအပ္ သိမွတ္အပ္ေသာ) သမၼဳတိမရဏ (သမၼဳတိပညတ္အလုိ ေသျခင္း)ဟူေသာ ထုိသုံးမ်ဳိးေသာ ေသျခင္းကုိ ဤမရဏႆတိအရာ၌ (မရဏ-ေသျခင္း ဟု) အလုိမရွိအပ္ေပ (မဆုိလုိေပ)။
ဆက္ဦးအံ့-ဤအရာ၌ အလုိရွိအပ္ေသာ ဇီဝိတိေႁႏၵ၏ ျပတ္စဲျခင္းဟူေသာ ေသျခင္းသည္လည္း (၁) ကာလမရဏ (ေသခ်ိန္က်၍ ေသျခင္း)၊ (၂) အကာလမရဏ (ေသခ်ိန္မက်မီ ေသျခင္း)ဟူ၍ ၂-ပါး အျပားရွိ၏။ ထုိတြင္ ကာလမရဏ သည္ ေကာင္းမႈကံ၏ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္၎၊ အသက္တမ္း၏ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္၎၊ ထုိႏွစ္ပါးလုံး၏ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္၎ ျဖစ္၏ (ၿပီးစီး၏)။ အကာလမရဏသည္ မူလကံကုိ ျဖစ္တတ္ေသာ ဥပေစၧဒကကံ၏ အစြမ္းအားျဖင့္ ျဖစ္၏။ ထုိမရဏတုိ႔တြင္ အသက္႐ုပ္အစဥ္ကုိ ျဖစ္ေစတတ္ကုန္ေသာ အာဟာရစေသာ အေထာက္အပံ့ အေၾကာင္းတုိ႔၏ ျပည့္စုံျခင္း ရွိေနပါလ်က္ ပဋိသေႏၶကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ မူလကံ၏အစြမ္းရွိသမွ် အက်ဳိးေပးၿပီး ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ (ဝါ-အက်ဳိး ေပးႏုိင္စြမ္းကုန္ျခင္းေၾကာင့္) (ျဖစ္ေသာ ၿပီးေသာ) ေသျခင္းသည္ ေကာင္းမႈကံကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ေသျခင္းမည္၏။ ဂတိသမၸတၱိ -ဂတိ၏ ေကာင္းျမတ္ျပည့္စုံျခင္း, ကာလသမၸတၱိ-ကာလ၏ ေကာင္းျမတ္ျပည့္စုံျခင္း, အာဟာရသမၸတၱိ-အစာ၏ေကာင္းျမတ္ ျပည့္စုံျခင္း စသည္တုိ႔၏ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ယခုကာလ လူတုိ႔၏ အႏွစ္တရာမွ် အတုိင္းအရွည္ ရွိသကဲ့သုိ႔ေသာ အသက္တမ္း ၏ ကုန္ျခင္း၏ အစြမ္းအားျဖင့္ (ဝါ-အသက္တမ္းကုန္သျဖင့္) (ျဖစ္ေသာ) ေသျခင္းသည္ အသက္တမ္းကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ေသျခင္းမည္၏။ ထုိမွတပါး ဒူသီမာရ္နတ္ ကလာဗုမင္း စသည္တုိ႔၏ (ေသျခင္း)ကဲ့သုိ႔ ထုိခဏ၌ပင္လွ်င္ တည္ရာမွေ႐ြ႕လ်ာ ေစျခင္းငွါ စြမ္းႏုိင္ေသာ ကံက ျဖတ္အပ္ေသာ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္သႏၲာန္ ရွိေသာသူတုိ႔၏ (ဝါ-ကံေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္ ျပတ္သြား ေသာ သူတုိ႔၏) အၾကင္ေသျခင္းသည္လည္း ရွိ၏၊ ေရွးဘဝက ျပဳခဲ့ေသာ ပါဏာတိပါတကံ၏ အစြမ္းအားျဖင့္ ဓားကုိ ေဆာင္ ထည့္ျခင္း (ဝါ-ဓားျဖင့္ ထုိးျခင္း ခုတ္ျခင္း) အစရွိေသာ လုပ္ႀကံမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ျပတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္သႏၲာန္ ရွိေသာ သူတုိ႔၏ (ဝါ-႐ုပ္နာမ္အစဥ္ ျပတ္ဆဲျဖစ္ေသာသူတုိ႔၏) အၾကင္ေသျခင္းသည္လည္း ရွိ၏၊ ဤ ႏွစ္ပါးေသာ ေသျခင္းသည္ အကာလမရဏ မည္၏။ ကာလမရဏ, အကာလမရဏ ဟူေသာ ထုိေသျခင္း အလုံးစုံကုိလည္း ဆုိခဲ့ၿပီးေသာ အျပားရွိေသာ ဇီဝိတိေႁႏၵျပတ္စဲျခင္း မရဏျဖင့္ သိမ္းယူအပ္၏၊ သုိ႔ျဖစ္၍ ဇီဝိတိေႁႏၵ ျပတ္စဲျခင္းဟု ဆုိအပ္ေသာ (မရဏ) ေသျခင္းကုိ ေအာက္ေမ့ျခင္းသည္ မရဏႆတိ မည္၏။
၁၆၈။ ထုိမရဏႆတိကုိ ပြါးေစျခင္းငွါ အလုိရွိေသာ ေယာဂီသည္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသုိ႔ ကပ္ေရာက္လ်က္ အျပင္ပအာ႐ုံ မ်ားမွ ဖဲခြါကာ (ကမၼ႒ာန္း၌) ေကာင္းစြာ ကပ္ၿငိသည္ျဖစ္၍-
''(မရဏံ ဘဝိႆတိ)-ေသျခင္းသည္ ျဖစ္လတံ့၊ ဇီဝိတိႁႏၵိ-ယံ ဥပစၧိဇၨတိ) ဇီဝိတိေႁႏၵသည္ ျပတ္လတံ့''ဟူ၍ ေသာ္၎၊ ''(မရဏံ မရဏံ) ေသျခင္း ေသျခင္း''ဟူ၍ ေသာ္၎-
နည္းလမ္းမွန္စြာ ႏွလုံးသြင္းျခင္းကုိ ျဖစ္ေစအပ္၏။ နည္းလမ္း မွားယြင္းစြာ ႏွလုံးသြင္းေသာသူမွာမူ လုိလားခ်စ္ခင္သူ၏ ေသျခင္းကုိ ေအာက္ေမ့ရာ၌ စုိးရိမ္ပူေဆြးမႈ-ေသာက ျဖစ္တတ္၏ ေမြးသည့္မိခင္မွာ သားခ်စ္ကေလး၏ ေသျခင္းကုိ ေအာက္ေမ့ရာ၌ ကဲ့သုိ႔ပင္တည္း၊ မလုိလားေသာ မုန္းသူ၏ ေသျခင္းကုိ ေအာက္ေမ့ရာ၌ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းျဖစ္တတ္၏၊ ရန္သူ တုိ႔မွာ ရန္သူ၏ ေသျခင္းကုိ ေအာက္ေမ့ရာ၌ကဲ့သုိ႔ပင္တည္း၊ မခ်စ္မမုန္း အလယ္အလတ္ျဖစ္သူ၏ ေသျခင္းကုိ ေအာက္ေမ့ရာ ၌ ထိတ္လန္႔မႈ-သံေဝဂ မျဖစ္တတ္ေပ၊ သူေသေကာင္ဖုတ္ေသာ သုဘရာဇာမွာ သူေသေကာင္ကုိ ျမင္ရာ၌ ကဲ့သုိ႔ပင္တည္း၊ မိမိ၏ ေသျခင္းကုိ ေအာက္ေမ့ရာ၌ ထိတ္လန္႔ျခင္း ျဖစ္တတ္၏၊ သူသတ္သမားက ခုတ္သတ္ရန္ ဓားမုိးထားသည္ကုိျမင္လွ်င္ [၂၂၃] ေၾကာက္တတ္ေသာသူမွာ (ထိတ္လန္႔ျခင္း ျဖစ္သ)ကဲ့သုိ႔ပင္တည္း။ (ေသာကျဖစ္ျခင္း အစရွိေသာ) ထုိအလုံးစုံသည္ လည္း အမွတ္ရမႈ-သတိ, ထိတ္လန္႔မႈ-သံေဝဂႏွင့္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ကင္းျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္၁၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိထုိ ေတာ အရပ္ သုႆန္စသည္တုိ႔၌ အသတ္ခံရသူ အလုိလုိေသသူတုိ႔ကုိ ၾကည့္႐ႈၿပီးလွ်င္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာႏွင့္ အထင္အရွား ျပည့္စုံ ကုန္လ်က္ ေသၾကေလကုန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ ေသျခင္းကုိလည္း ဆင္ျခင္ၿပီးလွ်င္ အမွတ္ရမႈ-သတိ, ထိတ္လန္႔မႈ-သံေဝဂ ႏွင့္ ဆင္ျခင္မႈ-သမၸဇဥ္ဉာဏ္ကုိ ျဖစ္ေစ၍ ''ေသျခင္းသည္ ျဖစ္လတံ့'' အစရွိေသာနည္းျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းျခင္းကုိ ျဖစ္ေစအပ္၏။ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း (ႏွလုံးသြင္းျခင္းကုိ) ျဖစ္ေစလွ်င္ သင့္ေသာအေၾကာင္းအားျဖင့္ ျဖစ္ေစသည္ မည္ေပ၏၊ အေၾကာင္းမွန္နည္း လမ္းမွန္ ျဖစ္ေစသည္ဟု ဆုိလုိ၏။ မွန္ေပ၏-ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း (ႏွလုံးသြင္းျခင္းကုိ) ျဖစ္ေစစဥ္ပင္လွ်င္ အခ်ဳိ႕ ေယာဂီအား နီဝရဏတုိ႔သည္ ကြာကုန္၏၊ ေသျခင္းလွ်င္ အာ႐ုံရွိေသာ အမွတ္ရမႈ-သတိသည္ေကာင္းစြာ တည္၏၊ ဥပစာရသုိ႔ ေရာက္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္ေသာကမၼ႒ာန္းသည္ ျဖစ္ေပ၏။
၁၆၉။ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ႏွလုံးသြင္း႐ုံမွ်ျဖင့္ ဥပစာရသုိ႔ မေရာက္ေသးလွ်င္ ထုိေယာဂီသည္ (၁) သူသတ္သမား ကဲ့သုိ႔ ေရွး႐ႈကပ္လ်က္ တည္ေသာအားျဖင့္၎၊ (၂) ျပည့္စုံျခင္း ပ်က္စီးျခင္းအားျဖင့္၎၊ (၃) (ေသျခင္းကုိ) အနီးသုိ႔ ေဆာင္ ေသာအားျဖင့္၎၊ (၄) ႐ုပ္ကုိယ္၏ သတၱဝါအမ်ားတုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေသာအားျဖင့္၎၊ (၅) အသက္၏အားနည္းေသာ အားျဖင့္ ၎၊ (၆) (ေသျခင္း၏) အမွတ္နိမိတ္ မရွိေသာအားျဖင့္၎၊ (၇) အသက္တမ္း၏အပုိင္းအျခားျဖင့္၎၊ (၈) ရွင္ဆဲခဏ၏ တုိေတာင္းေသာအားျဖင့္၎၊ ဤရွစ္ပါးေသာ အျခင္းအရာတုိ႔ျဖင့္ ေသျခင္းတရားကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ ျခင္အပ္ ၏။
(၁) သူသတ္သမားကဲ့သုိ႔ ေရွး႐ႈကပ္လ်က္ တည္ေသာအားျဖင့္႐ႈပုံ
ထုိ႔တြင္ (၁) သူသတ္သမားကဲ့သုိ႔ ေရွး႐ႈကပ္လ်က္ တည္ေသာအားျဖင့္-ဟူရာ၌ အက်ယ္ကား-သူသတ္သမား၏ ေရွး႐ႈအနီး၌ ရပ္ေနျခင္းကဲ့သုိ႔ ေသျခင္း၏ ေရွး႐ႈကပ္လ်က္ တည္ေနျခင္းအားျဖင့္ (ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္၏)။ ခ်ဲ႕၍ ျပဦးအံ့ -သူသတ္သမားသည္ ''ဤသူ၏ ဦးေခါင္းကုိ ျဖတ္အံ့''ဟု သံလ်က္ကုိ စြဲကုိင္ၿပီးလွ်င္ (အသတ္ခံရမည့္သူ၏) လည္ပင္းဆီသုိ႔ (သန္လ်က္ကုိ) ခုတ္သတ္မည့္အသြင္ျဖင့္ သြားေစလ်က္ ေရွး႐ႈအနီး၌ တည္ဘိသကဲ့သုိ႔ ဤအတူပင္ ေသျခင္းသည္လည္း ေရွး႐ႈကပ္လ်က္ တည္ေနသည္သာဟု အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္အပ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း?ဟူမူ ဇာတိႏွင့္အတူ တကြ လာခဲ့ေသာေၾကာင့္၎၊ အသက္ကုိ ေဆာင္သြားတတ္-ေသေစတတ္ေသာေၾကာင့္၎ ျဖစ္ေပသည္။ ခ်ဲ႕၍ျပအံ့-မႈိငုံသည္ (ေပါက္လာကတည္းက) ဦးထိပ္ျဖင့္ ေျမမႈန္႔ကုိ ယူလ်က္သာလွ်င္ ေပါက္လာသကဲ့သုိ႔ ဤအတူပင္ သတၱဝါတုိ႔သည္ အုိျခင္း ေသျခင္းကုိ ယူလ်က္သာလွ်င္ ဘဝအသစ္ျဖစ္လာကုန္၏၊ ထုိစကားမွန္ေပ၏-ယင္း သတၱဝါတုိ႔၏ ပဋိသေႏၶစိတ္သည္ ျဖစ္ခုိက္ (ဥပါဒ္ခဏ)၏ အျခားမဲ့၌ပင္လွ်င္ ဌီ-ဟု ဆုိအပ္ေသာ အုိရင့္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္ၿပီးလွ်င္ ေတာင္ထြတ္မွ ျပဳတ္ၾကေသာ ေက်ာက္တုံးကဲ့သုိ႔ ယွဥ္ဘက္ခႏၶာတုိ႔ႏွင့္တကြ ပ်က္စီး၏၊ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ခဏိကမရဏ (စိတ္၏ခဏ ႐ုပ္၏ခဏႏွင့္ ဆုိင္ေသာ ေသျခင္း)သည္ ဇာတိႏွင့္အတူတကြ လာခဲ့ေပသည္။ သည္မွ်သာမကေသး ျဖစ္ၿပီးေသာ သတၱဝါသည္ မခြၽတ္ဧကန္ ေသရျခင္းေၾကာင့္ ဤ မရဏႆတိအရာ၌ အလုိရွိအပ္ေသာ ဇီဝိတိေႁႏၵ၏ ျပတ္စဲျခင္းဟူေသာ ေသျခင္းသည္လည္း ဇာတိႏွင့္ အတူတကြပင္ လာခဲ့ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤသတၱဝါသည္ (ပဋိသေႏၶအားျဖင့္) ျဖစ္ေသာ ကာလမွစ၍၁ ပုံပမာျပရလွ်င္ ထြက္ၿပီးေသာ ေနသည္ ဝင္ျခင္းသုိ႔ ေရွး႐ႈလ်က္ သြားသာလွ်င္ သြား၏၊ ေရာက္ရာ ေရာက္ရာ အရပ္မွ အနည္းငယ္မွ် ေသာ္လည္း ျပန္၍ဆုတ္ျခင္း မရွိသကဲ့သုိ႔၎၊ လ်င္ေသာ အယဥ္ရွိေသာ (က်လာေသာ ျမက္သစ္႐ြက္စသည္ကုိ) အလြန္လ်င္ စြာ ေဆာင္တတ္ေသာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းသည္ ေရွ႕သုိ႔သာလွ်င္ စီးသြားသကဲ့သုိ႔ လိမ့္ဆင္း သကဲ့သုိ႔ အနည္းငယ္မွ်ေသာ္လည္း ေနာက္သုိ႔ မျပန္သကဲ့သုိ႔၎ ဤအတူပင္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ္လည္း မျပန္မဆုတ္ မူ၍ ေသျခင္းသုိ႔ ေရွး႐ႈလ်က္သာလွ်င္သြား ေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါ ဂါထာကုိ မိန္႔ဆုိထားေပသည္။
''သတၱဝါသည္ အၾကင္ တခုေသာ ညဥ့္၌ (ဝါ-တခုေသာ အခ်ိန္၌) ေရွးဦးစြာ အမိဝမ္း၌ ပဋိ သေႏၶတည္လ်က္ ေန၏၊ ထုိညဥ့္ ထုိအခ်ိန္ မွစ၍ ထုိသတၱဝါသည္ (ေသျခင္းဆီသုိ႔) ခ်ီတက္လ်က္ သာလွ်င္ သြားေန၏၊ ဤသုိ႔ တသြားတည္းသြားေနေသာ ထုိသတၱဝါသည္ (ခဏမွ်ေသာ္လည္း) မျပန္ မဆုတ္ေခ်။''
ဤသုိ႔ တသြားတည္း သြားေနေသာ ထုိသတၱဝါအား ေႏြရာသီအပူရွိန္ျဖင့္ ပူေလာင္ေသာေၾကာင့္ ျမစ္ငယ္ ေခ်ာင္း ေျမာင္းတို႔၏ ကုန္ခန္းျခင္းကဲ့သုိ႔၎၊ အညႇာရင္းသုိ႔ အစဥ္ေလွ်ာက္ေသာ ေရ၏ ရသဓာတ္ျဖင့္ စြတ္စုိကုန္ေသာ သစ္သီးတုိ႔၏ နံနက္ကာလ၌ ေႂကြက်ျခင္းကဲ့သုိ႔၎၊ ေဆာက္ပုတ္-ဒုတ္ျဖင့္ ႐ုိက္အပ္ကုန္ေသာ [၂၂၄] ေျမအုိးေျမခြက္တုိ႔၏ ကြဲပ်က္ျခင္း ကဲ့သုိ႔၎၊ ေနေရာင္ျဖင့္ ေတြ႕ထိခံရကုန္ေသာ ႏွင္းေပါက္တုိ႔၏ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ကြယ္ျခင္းကဲ့သုိ႔၎ ေသျခင္းသည္သာလွ်င္ (သာ၍ သာ၍) နီးကပ္လ်က္ ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါ ဂါထာတုိ႔ကုိ မိန္႔ဆုိထားေပသည္။ ''ေန႔ ညဥ့္တုိ႔သည္ ကုန္လြန္ သြားကုန္၏၊ အသက္သည္ ခ်ဳပ္လ်က္ ရွိ၏၊ ျမစ္ငယ္ ေခ်ာင္း ေျမာင္းတုိ႔၏ ေရသည္ (ေႏြရာသီ၌ တေန႔တျခား) ကုန္သြားသကဲ့သုိ႔ သတၱဝါတုိ႔၏ အသက္သည္ (ဝါ-အသက္ရွင္ေနရမည့္ အခ်ိန္ကာလသည္) ကုန္သြားလ်က္ ရွိ၏။
မွည့္ကုန္ေသာ သစ္သီးတုိ႔၏ နံနက္ခင္း၌ ေႂကြက်မည္မွ ေၾကာက္ဖြယ္ေဘး ရွိသကဲ့သုိ႔ ထုိ႔ အတူပင္ ပဋိသေႏၶ အားျဖင့္ ျဖစ္လာၿပီးကုန္ေသာ သတၱဝါတုိ႔အား ေသျခင္းမွ (ဝါ-ေသရမည္မွ) ေၾကာက္ဖြယ္ေဘးသည္ အၿမဲရွိေနေခ်၏။
အုိးထိန္းသည္၏ ျပဳလုပ္အပ္ၿပီးေသာ အငယ္ အႀကီး မီးဖုတ္ၿပီး မီးမဖုတ္ရေသးေသာ ေျမအုိး ေျမခြက္ ဟူသမွ် အလုံးစုံသည္ ကြဲပ်က္ျခင္းလွ်င္ အဆုံးရွိသကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူပင္ သတၱဝါတုိ႔၏ အသက္ သည္ ပ်က္စီးျခင္းလွ်င္ အဆုံးရွိ ေခ်၏။
ေနထြက္လာျခင္းေၾကာင့္ ျမက္ဖ်ား၌ ႏွင္းေပါက္ (သည္ေသြ႕ေျခာက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသ) ကဲ့သုိ႔ ဤအတူ လူတုိ႔၏ အသက္သည္ (ေသလြယ္ ပ်က္လြယ္လွ၏)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္ကုိ ရဟန္းျပဳ ျခင္းမွ မတားျမစ္ပါႏွင့္ မိခင္။''
ထုိမွတပါး ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း သန္လ်က္ ခ်ီမုိးေနေသာ သူသတ္သမား (သည္ ေရွး႐ႈအနီး၌ တည္ေနသ)ကဲ့သုိ႔ ဇာတိႏွင့္ အတူတကြ ပါလာခဲ့ေသာ ဤေသျခင္းသည္ လည္ပင္းဆီသုိ႔ သန္လ်က္ကုိ သြားေစေသာ ထုိ သူသတ္သမားကဲ့သုိ႔ ပင္ အသက္ကုိ ေဆာင္သြားတတ္-ေသေစတတ္သည္သာလွ်င္တည္း၊ မေဆာင္ပဲ-မေသေစပဲ ဆုတ္နစ္သည္ ဟူ၍ မရွိေပ။ ထုိ သုိ႔ ဇာတိႏွင့္အတူတကြ လာခဲ့ေသာေၾကာင့္၎၊ အသက္ကုိ ေဆာင္သြားတတ္-ေသေစတတ္ေသာေၾကာင့္၎ ခ်ီမုိး ထားသည့္ သန္လ်က္ရွိေသာ သူသတ္သမားကဲ့သုိ႔ ေသျခင္းသည္လည္း ေရွး႐ႈကပ္လ်က္ တည္ရွိေနသည္သာတည္း၊ သုိ႔ျဖစ္၍ ဤဆုိခဲ့ သည့္အတုိင္း သူသတ္သမားကဲ့သုိ႔ ေရွး႐ႈကပ္လ်က္ တည္ေသာအားျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္အပ္ ေပသည္။ (၁)
(၂) ျပည့္စုံျခင္း ပ်က္စီးျခင္းအားျဖင့္ ႐ႈပုံ
၁၇ဝ။ (၂) ျပည့္စုံျခင္း ပ်က္စီးျခင္းအားျဖင့္-ဟူရာ၌ အက်ယ္ကား-ဤေလာက၌ ျပည္စုံျခင္း (သမၸတိၱ) မည္သည္ မွာ ပ်က္စီးျခင္း (ဝိပတိၱ)က ၎ကုိ မလႊမ္းမုိးမီ အတြင္း၌သာလွ်င္ တင့္တယ္ ေကာင္းျမတ္ေပသည္၊ ပ်က္စီးျခင္းကုိ ေက်ာ္ လြန္၍ တည္ေသာ (ဝါ-မပ်က္စီးႏုိင္ေသာ) ျပည့္စုံျခင္းမည္သည္လည္း မရွိေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္- (နတ္စည္းစိမ္ႏွင့္တူေသာ စည္းစိမ္မ်ားႏွင့္ အစုိးရျခင္းျဖင့္)အလြန္အကဲ ခ်မ္းသာႏွင့္ျပည့္စုံ ေသာ အေသာကမင္းသည္ ဇမၺဴဒိပ္ (ေခၚ အိႏိၵယ) တေျမေထာင္လုံးကုိ အုပ္စုိးသုံးေဆာင္လ်က္ ကုေဋ တရာေသာ ဥစၥာကုိ ေပးလွဴၿပီးလွ်င္ ေနာက္ဆုံးကာလ၌ ဆီးျဖဴသီးတျခမ္းမွ်ကုိ အစုိးရေသာ ပုိင္ရွင္အ ျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေလ၏။
အေသာက (မစုိးရိမ္) မည္ေသာ ထုိဧကရာဇ္မင္းေသာ္မွလည္း ေကာင္းမႈကုန္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္ လတ္ေသာ္ ထုိကုိယ္ခႏၶာျဖင့္ပင္လွ်င္ ေသျခင္းသုိ႔ ေရွး႐ႈျဖစ္လ်က္ စုိးရိမ္ပူေဆြးျခင္းသုိ႔ ေရာက္ရရွာ ေလၿပီ။ ဤကား သံေဝဂဂါထာ ၂-ပုဒ္ေပတည္း။
[၂၂၅] တနည္းေသာ္ကား အလုံးစုံေသာ အနာကင္းျခင္း က်န္းမာျခင္းသည္ နာျခင္းလွ်င္ အဆုံးရွိ၏၊ အလုံးစုံေသာ ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္ အ႐ြယ္ေကာင္းျခင္းသည္ အုိျခင္းလွ်င္အဆုံးရွိ၏၊ အလုံးစုံေသာ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ ေသျခင္းလွ်င္ အဆုံးရွိ၏၊ အလုံးစုံပင္ျဖစ္ေသာ သတၱဝါအေပါင္းကုိ ဘဝအသစ္ျဖစ္ျခင္းက အစဥ္လုိက္လာ၏၊ အုိျခင္းက ပူးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ရွိ၏၊ နာျခင္း က လႊမ္းမုိးႏွိပ္စက္၏၊ ေသျခင္းက ျပင္းစြာပုတ္ခတ္ ႐ုိက္သတ္လ်က္ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါ ဂါထာမ်ားကုိ ေဟာၾကား ေတာ္မူေပသည္။
မုိးေကာင္းကင္ကုိ ထိဆုိက္လ်က္ ျမင့္မားႀကီးက်ယ္ကုန္ေသာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးတုိ႔သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ (ရွိသမွ်ကုိ) ႀကိတ္ေခ်ၾကကုန္လ်က္ အစဥ္အတုိင္း လိမ့္၍ လိမ့္၍ လာကုန္သကဲ့သုိ႔ထုိ႔အတူပင္ အုိျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းတုိ႔သည္ မင္းတုိ႔ကုိ၎ ပုဏၰားတုိ႔ကုိ၎, သူႂကြယ္တုိ႔ကုိ ၎, သူဆင္းရဲတုိ႔ကုိ၎, ဒြန္းစ႑ား ပန္းမႈိက္သြန္တုိ႔ကုိ၎ သတၱဝါအားလုံးတုိ႔ကုိ လႊမ္းမုိး ႏွိပ္စက္ ကုန္၏။
တစုံတေယာက္ကုိမွ် မေရွာင္မခ်န္ အားလုံးကုိပင္ ဖိႏွိပ္ႀကိတ္ေခ်၏။ ထုိအုိျခင္း ေသျခင္းတုိ႔က ႏွိပ္စက္ရာ၌ ဆင္တပ္တုိ႔၏ ေအာင္ေျမမရွိ၊ (ျမင္းတပ္) ရထား တပ္တုိ႔၏ ေအာင္ေျမမရွိ၊ ေျခလွ်င္တပ္၏ ေအာင္ေျမမရွိ၊ တုိင္ပင္ဉာဏ္ကုိမွီ၍ စစ္ထုိးျခင္းျဖင့္ ေသာ္၎ ဥစၥာတံစုိး လက္ေဆာင္ထုိးျခင္းျဖင့္ေသာ္၎ ေအာင္ႏုိင္ရန္လည္း မစြမ္းႏုိင္ေခ်။ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း အသက္ရွင္ျခင္း ဟူေသာ ျပည့္စုံျခင္းမွာ ေသျခင္းဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္းလွ်င္ အဆုံးရွိသည္၏ အျဖစ္ကုိ ပုိင္းျခား မွတ္သားသည္ျဖစ္၍ ျပည့္စုံျခင္း ပ်က္စီးျခင္းအားျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္ ေပသည္။ (၂)
(၃) အနီးသုိ႔ေဆာင္ေသာအားျဖင့္ ႐ႈပုံ
၁၇၁။ (၃) အနီးသုိ႔ ေဆာင္ေသာအားျဖင့္-ဟူသည္ကား ေသေလကုန္ေသာ သူတပါးတုိ႔ႏွင့္ အတူတကြ မိမိ၏ ေသျခင္းကုိ အနီးသုိ႔ ေဆာင္ေသာအားျဖင့္ (ဟု ဆုိလုိ၏)။ ထုိသုိ႔ အနီးသုိ႔ ေဆာင္ေသာ အားျဖင့္ ေအာက္ေမ့ရာ၌ (က) အၿခံ အရံမ်ားျခင္းအားျဖင့္၎၊ (ခ) ဘုန္းကံႀကီးမားျခင္း အားျဖင့္၎၊ (ဂ) ခြန္အားႀကီးျခင္း အားျဖင့္၎၊ (ဃ) တန္ခုိးႀကီးျခင္း အားျဖင့္၎၊ (င) ပညာႀကီးျခင္းအားျဖင့္၎၊ (စ) ပေစၥကဗုဒၶါအားျဖင့္၎၊ (ဆ) သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားအားျဖင့္၎ ဤခုနစ္ ပါးေသာ အျခင္းအရာတုိ႔ျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္၏။ အဘယ္သုိ႔နည္း? ဟူမူ- (က) ဤေသျခင္းမည္ေသာ တရားသည္ မ်ားေသာအေက်ာ္အေစာ အၿခံအရံရွိကုန္ေသာ မ်ားစြာေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ယာဥ္ရထားရွိကုန္ေသာ မဟာသမၼတမင္း မႏၶာတ္မင္း မဟာသုဒႆနမင္း ဒဠႇေနမိမင္း နိမိမင္းစေသာ မင္းတုိ႔၏ေသာ္လည္း အထက္၌႐ြံ႕ရွားျခင္း မရွိပဲ ရဲရဲႀကီးသာလွ်င္ က်ေရာက္တုံေသး၏၊ ငါ့အေပၚ၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ မက်ေရာက္ပဲ ရွိေခ်အံ့နည္း။ မဟာသမၼတမင္း အစရွိကုန္ေသာ မင္းျမတ္တုိ႔သည္ မ်ားေသာ အၿခံအရံရွိၾကေပကုန္၏၊ ထုိ မင္းျမတ္တုိ႔ေသာ္ မွလည္း ေသမင္း၏အလုိသုိ႔ ေရာက္ၾကရတုံေသး၏၊ ငါသုိ႔ေသာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ၌ အဘယ္မွာ ဆုိဖြယ္ရွိေခ်အံ့နည္း ဟူ၍ဤဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း အၿခံအရံမ်ားျခင္းအားျဖင့္ (ေသျခင္းကုိ) အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္ေပသည္။ (၃- က)
(ခ) ဘုန္းကံႀကီးမားျခင္းအားျဖင့္ အဘယ္သုိ႔ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္သနည္း? ဟူမူေဇာတိကေသေ႒း ႀကီး ဇဋိလေသေ႒းႀကီး ဥဂၢါသူႂကြယ္ေမ႑က ေသေ႒းႀကီး ပုဏၰေသေ႒း ဟူေသာ ဤပုဂၢိဳလ္ႀကီး တုိ႔သည္၎၊ ေလာက၌ ဘုန္းကံႀကီးမားသူ¼ဟု ထင္ရွားေက်ာ္ေစာကုန္ေသာ (အနာထပိဏ္ ဓနဥၥယ အစရွိကုန္ေသာ).အျခား ေသေ႒း သူႂကြယ္တုိ႔သည္၎ ထုိအလုံးစုံေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတုိ႔သည္ ေသျခင္းသုိ႔ ေရာက္ၾကရေလကုန္ၿပီ ငါသုိ႔ေသာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အဘယ္မွာ ဆုိဖြယ္ ရွိေခ်အံ့နည္းဟူ၍ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ဘုန္းကံ ႀကီးမားျခင္းအားျဖင့္ (ေသျခင္းကုိ) အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္ေပသည္။ (၃-ခ)
[၂၂၆] (၃-ဂ) ခြန္အားႀကီးျခင္းအားျဖင့္ အဘယ္သုိ႔ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္အပ္သနည္း?ဟူမူ- ဝါသုေဒဝမင္း (၎၏ညီေတာ္) ဗလေဒဝမင္း ဘီမေသနမင္း ယုဓိ႒ိလမင္း လက္ေဝွ႔လက္ပမ္းသည္ႀကီး ျဖစ္ေသာ စာႏုရ (ဟူေသာ ဤ ခြန္အားႀကီးသူတုိ႔သည္) ေသမင္း၏ အလုိႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ၾကေလကုန္ၿပီ။ ဤသုိ႔စြမ္းရည္သတိၱ ခြန္အားႏွင့္ ျပည့္စုံၾကသည္ ဟူ၍ ေလာက၌ ေက်ာ္ေစာကုန္ေသာ (ဝါသု ေဒဝ အစရွိေသာ) ဤ သူတုိ႔ေသာ္မွလည္း ေသျခင္းသုိ႔ ေရာက္ၾက ရတုံေသး၏၊ ငါသုိ႔ေသာ သာမန္ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အဘယ္မွာ ဆုိဖြယ္ရွိေခ် အံ့နည္းဟူ၍ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ခြန္အားႀကီးျခင္းအားျဖင့္ (ေသျခင္းကုိ) အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္ ေပသည္။ (၃-ဂ)
(၃-ဃ) တန္ခုိးႀကီးျခင္းအားျဖင့္ အဘယ္သုိ႔ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္အပ္သနည္း ဟူမူတန္ခုိး ရွင္တုိ႔တြင္ အျမတ္ဆုံးျဖစ္၍ ဒုတိယအဂၢသာဝက ျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလႅာန္ မေထရ္သည္ သိၾကားမင္း၏ စံရာ ေဝဇယႏၲာျပာသာဒ္ကုိ ေျခမေတာ္မွ်ျဖင့္ တုန္လႈပ္ေစခဲ့ ၏။ ထုိမွ်ေလာက္ တန္ခုိးႀကီးေသာ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ မေထရ္ေသာ္မွလည္း ျခေသၤ့၏ ခံတြင္းသုိ႔ ဝင္ရေသာ သမင္ကဲ့သုိ႔ ၾကမ္းၾကဳတ္စြာေသာ ေသမင္း၏ခံတြင္းသုိ႔ တန္ခုိးေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ ဝင္ရတုံ ေသး၏၊ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အဘယ္မွာဆုိဖြယ္ ရွိေခ်အံနည္း¼ဟူ၍ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း တန္ခုိးႀကီးျခင္းအားျဖင့္ (ေသျခင္းကုိ) အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္ ေပသည္။ (၃- ဃ)
(၃-င) ပညာႀကီးျခင္းအားျဖင့္ အဘယ္သုိ႔ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္သနည္း?ဟူမူျမတ္စြာဘုရ ားမွတပါး ရွိရွိသမွ် အားလုံးေသာ သတၱဝါတုိ႔၏ (အသိဉာဏ္ပညာတုိ႔သည္) အရွင္သာရိပုတၱရာ ဉာဏ္ပညာေတာ္၏ တဆယ့္ေျခာက္စိတ္ တစိတ္ကုိမွ် (ဝါ-၂၅၆-စိတ္ တစိတ္ ကုိမွ်) မမွီႏုိင္ကုန္။
ဤသုိ႔ ဉာဏ္ပညာႀကီးေတာ္မူ၍ ပဌမ အဂၢသာဝက ျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ (ေသာ္မွလည္း) ေသမင္း၏အလုိႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ရတုံေသး၏၊ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အဘယ္မွာ ဆုိဖြယ္ရွိေခ်အံ့နည္း¼ ဟူ၍ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ပညာႀကီးျခင္းအားျဖင့္ (ေသျခင္းကုိ) အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္ ေပသည္။ (၃-င)
အစမြ္း အာ(း၃ -စ) ပေစကၥ ဗဒု ါၶ အားျဖင့္ အဘယ္သ ႔ို ေအာက္ေမဆ့ ငျ္ခငအ္ ပ္သ နည္း ?ဟမူ -ူ မမိ ၏ိ ဉာဏႏ္ ငွ ့္ ဝရီ ယိ ၏ ျဖင့္ အလုံးစုံေသာ ကိေလသာ ရန္သူတုိ႔ကုိ ေခ်မႈန္း ပယ္ဖ်က္ေတာ္မူၾကလ်က္ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူၾကကုန္ ေသာ တပါးတည္းသာ ေနေလ့ရွိၾကသျဖင့္ တေခ်ာင္းတည္းသာ ေပါက္သည့္ ႀကံ႕ခ်ဳိႏွင့္ တူေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ကုိယ္ပုိင္ ဉာဏ္ျဖင့္သာ သစၥာကုိ သိေတာ္မူၾကသျဖင့္ သယမ႓ဴမည္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ အၾကင္ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တုိ႔သည္ ရွိၾက ကုန္၏၊ ထုိပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တုိ႔ေသာ္မွလည္း ေသျခင္းမွ မလြတ္ၾကေပကုန္၊ ငါသည္ကား (ေသျခင္းမွ) အဘယ္မွာ လြတ္ေခ်အံ့နည္း¼ဟူ၍၎-
(လက္ေကာက္ ႏွစ္ခုတုိ႔၏အခ်င္းခ်င္ ထိခုိက္ျခင္း အစရွိေသာ) ထုိထုိအေၾကာင္းနိမိတ္ကုိ စြဲမွီကုန္၍ စူးစမ္းဆင္ျခင္ကုန္လ်က္ အၾကင္ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တုိ႔သည္ မိမိအလုိလုိျဖစ္ေသာ သယမ႓ဴဉာဏ္အစြမ္းျဖင့္ အာသေဝါကုန္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူၾကေပကုန္၏။ တပါးတည္းသာ က်င့္ေလ့ ေနေလ့ ရွိျခင္းေၾကာင့္ တေခ်ာင္းတည္းသာ ေပါက္သည့္ ႀကံ႕ခ်ဳိ ႏွင့္တူေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ထုိပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္တုိ႔ေသာ္မွလည္း ေသျခင္းကုိ မေက်ာ္လြန္ႏုိင္ ၾကေလကုန္၊ ငါသုိ႔ေသာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ၌ အဘယ္မွာ ဆုိဖြယ္ရွိေခ်အံ့နည္း¼ဟူ၍၎- [၂၂၇] ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ပေစၥကဗုဒၶါ (အရွင္ျမတ္တုိ႔၏ ျဖစ္ပုံ)အားျဖင့္ (ေသျခင္းကုိ) အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ အပ္ေပသည္။ (၃-စ)
(၃-ဆ) သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားအားျဖင့္ အဘယ္သုိ႔ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္သနည္း?ဟူမူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ အၾကင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရွစ္ဆယ္ေသာ လကၡဏာငယ္တုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ကုန္ေသာ သုံးဆယ့္ႏွစ္ပါးေသာ မဟာပုရိသ လကၡဏာေတာ္ႀကီးတုိ႔ျဖင့္ ဆန္းၾကယ္ေသာ ႐ုပ္ကုိယ္ေတာ္ႏွင့္လည္း ျပည့္စုံေတာ္မူေပ ၏၊ ခပ္သိမ္းေသာ အျခင္းအရာအား ျဖင့္ ထက္ဝန္းက်င္ စင္ၾကယ္ကုန္ေသာ သီလအစု အစရွိကုန္ေသာ ဂုဏ္ရတနာတုိ႔ျဖင့္ ၿပီးေသာ. (ဓမၼကာယ) တရားကုိယ္ ေတာ္ႏွင့္လည္း ျပည့္စုံေတာ္မူေပ၏၊ အၿခံအရံမ်ားသူ၏အျဖစ္ ဘုန္းကံႀကီးသူ ၏အျဖစ္ ခြန္အားႀကီးသူ၏အျဖစ္ တန္ခုိးႀကီးသူ ၏အျဖစ္ ပညာႀကီးသူ၏အျဖစ္တုိ႔၏ (ဝါ-အၿခံအရံမ်ားျခင္း...ပညာ ႀကီးျခင္းတုိ႔၏) ေခါင္ထိပ္တဖက္ကမ္းသုိ႔ ေရာက္ေတာ္ မူ၏၊ တူသူမရွိေသာ ေရွးဘုရား ေနာင္ပြင့္မည့္ ဘုရားတုိ႔ႏွင့္သာ တူေတာ္မူ၏၊ ျပဳိင္ဘက္ တူသူမရွိေပ၊ ကိေလသာတုိ႔မွ ေဝး ကြာစင္ၾကယ္ေတာ္မူေပ၏၊ မွန္စြာ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္ျဖင့္ သိေတာ္မူေပ၏၊ ထုိသုိ႔ေသာ ျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွလည္း ေရအယဥ္မုိး (သည္းထန္စြာ) က်ျခင္းေၾကာင့္ ၿငိမ္းေလေသာ မီးပုံႀကီးကဲ့သုိ႔ ေသျခင္းဟူေသာ မုိး၏က်ျခင္းေၾကာင့္ တခဏခ်င္းပင္ ၿငိမ္း ေတာ္မူေလ၏။
ဤ ဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ႀကီးမားေသာ အာႏုေဘာ္ ရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အလုိႏုိင္ငံသုိ႔ အၾကင္ ေသျခင္းသည္ ေၾကာက္သျဖင့္လည္း မလုိက္၊ ရွက္သျဖင့္လည္း မလုိက္၊ (သူ႔အလုိသုိ႔သာ လုိက္ေစ၏)။
ရွက္ျခင္းလည္းမရွိ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းလည္းကင္းေသာ သတၱဝါအားလုံးကုိ ေခ်မႈန္းသတ္ျဖတ္ တတ္ေသာ ထုိသုိ႔ေသာ ဤ ေသျခင္းသည္ ငါသုိ႔ေသာ သတၱဝါကုိ အဘယ့္ေၾကာင့္ မလႊမ္းမုိး မႏွိပ္ စက္ပဲ ရွိတုံအံ့နည္းဟူ၍ဤ ဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား (၏ျဖစ္ပုံ) အားျဖင့္ (ေသျခင္းကုိ) အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ အပ္ေပသည္။ (၃-ဆ)
ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း အၿခံအရံမ်ားျခင္း စသည္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံကုန္ေသာ အျခားပုဂၢိဳလ္တုိ႔ႏွင့္တကြ ေသျခင္း ဟူေသာ တူညီျခင္းရွိသည္၏ အျဖစ္ျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ (ေသျခင္းသုိ႔) ကပ္ေဆာင္၍ ထုိပုဂၢိဳလ္ထူးတုိ႔၏ ေသျခင္းကဲ့သုိ႔ ငါ၏လည္း ေသရျခင္းသည္ ျဖစ္လတံ့ဟု အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ေသာ ထုိ ေယာဂီအား ဥပစာရသုိ႔ေရာက္ေသာ ကမၼ႒ာန္းသည္ ျဖစ္၏၊ သုိ႔ျဖစ္၍ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း အနီးသုိ႔ ေဆာင္ေသာအားျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္အပ္ေပ သည္။ (၃)
(၄) ႐ုပ္ကုိယ္၏ သတၱဝါအမ်ားတုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေသာအားျဖင့္႐ႈပုံ
၁၇၂။ (၄) ႐ုပ္ကုိယ္၏ သတၱဝါအမ်ားတုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေသာအားျဖင့္ ဟူရာ၌ အက်ယ္ကား-ဤ ကုိယ္သည္ မ်ားစြာ ေသာ သတၱဝါတုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံ၏၊ ေရွးဦးစြာျပရလွ်င္ ရွစ္ဆယ္ေသာ ပုိးမ်ဳိးတုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံ၏၊ ထုိပုိးတုိ႔တြင္အေရပါးကုိ မွီ၍ ေနကုန္ေသာ ပုိးတုိ႔သည္ အေရပါးကုိ ခဲစားကုန္၏၊ အေရထူကုိ မွီ၍ ေနကုန္ေသာ ပုိးတုိ႔သည္ အေရထူကုိ ခဲစားကုန္၏၊ အသားကုိ မွီ၍ ေနကုန္ေသာ ပုိးတုိ႔သည္ အသားကုိ ခဲစားကုန္၏၊ အေၾကာကုိ မွီ၍ ေနကုန္ေသာ ပုိးတုိ႔သည္ အေၾကာကုိ ခဲစားၾကကုန္၏၊ အ႐ုိးကုိမွီ၍ေနကုန္ေသာ ပုိးတုိ႔သည္ အ႐ုိးကုိ ခဲစားၾကကုန္၏၊ ျခင္ဆီကုိမွီ၍ေနကုန္ေသာ ပုိးတုိ႔သည္ ျခင္ဆီကုိ ခဲစားကုန္၏၊ ထုိ မိမိတုိ႔၏ေနရာ အေရပါးစသည္တုိ႔၌သာလွ်င္ ေပါက္ဖြားကုန္၏ အုိကုန္၏ ေသကုန္၏ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ စြန္႔ကုန္၏၊ ဤ ကုိယ္သည္ပင္လွ်င္ ထုိပုိးတုိ႔၏ သားဖြား ခန္းလည္း ျဖစ္၏၊ (သူအုိ႐ုံ) သူနာ႐ုံလည္း ျဖစ္၏၊ သုသာန္လည္း ျဖစ္၏၊ က်င္ႀကီး အိမ္လည္းျဖစ္၏၊ က်င္ငယ္ခြက္လည္းျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ေသာ ဤကုိယ္သည္ ထုိပုိးမ်ဳိးတုိ႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္လည္း ေသျခင္းသုိ႔ ေရာက္တတ္သည္သာတည္း။ ထုိ႔ျပင္ ရွစ္ဆယ္ေသာ ပုိးမ်ဳိးတုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံသကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူပင္ ကုိယ္တြင္း၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ အရာမက မ်ားစြာေသာ ေသေစႏုိင္ေသာ ေရာဂါတုိ႔ႏွင့္လည္း ဆက္ဆံ၏၊ ေသျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္ကုန္ေသာ အျပင္ပ ေႁမြ, ကင္း စသည္တုိ႔ႏွင့္လည္း ဆက္ဆံ၏။
ဥပမာျဖင့္ ျပရလွ်င္ လမ္းေလးခြဆုံ၌ ထားေသာ ပစ္ကြင္းမွတ္တုိင္၌ အလုံးစုံေသာ အရပ္မ်က္ႏွာတုိ႔မွ လာကုန္ေသာ ျမား လွံ ခက္ရင္း ေက်ာက္စသည္တုိ႔သည္ က်ေရာက္ ထိမွန္ကုန္သကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူပင္ ႐ုပ္ကုိယ္၌လည္း အလုံးစုံေသာ ဥပဒၵ ေဝါ-ေဘးရန္တုိ႔သည္ [၂၂၈]က်ေရာက္ကုန္၏။ ယင္း ဥပဒၵေဝါတုိ႔၏ က်ေရာက္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ထုိက်ရာျဖစ္ေသာ ဤ ႐ုပ္ကုိယ္သည္ ေသျခင္းသုိ႔ ေရာက္တတ္သည္သာတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာေတာ္မူေလ သည္။
''ရဟန္းတုိ႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ေန႔ကုန္၍ ညဥ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာလတ္ေသာ္ ဤသုိ႔ ဆင္ျခင္၏-ငါ့မွာ ေသျခင္း၏ အေၾကာင္းတို႔သည္ မ်ားလွကုန္၏။ ေႁမြသည္မူလည္း ငါ့ကုိ ကုိက္ရာ၏၊ ကင္းၿမီးေကာက္သည္မူလည္း ငါ့ကုိ ထုိးရာ၏၊ ကင္းေျခမ်ားသည္မူလည္း ငါ့ကုိ ကုိက္ ရာ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ့အား ေသျခင္းသည္ ျဖစ္ရာ၏၊ ထုိေသျခင္းသည္ ငါ့အား (တရားႏွလုံးသြင္းမႈ၏) အႏၲရာယ္ျဖစ္ရာ၏။ ငါသည္ ေခ်ာ္၍မူလည္းလဲက်ရာ၏၊ ငါစားထားသည့္ အစာသည္မူလည္း ေဖာက္ ျပန္ရာ၏၊ ငါ၏သည္းေျခသည္မူလည္းပ်က္ရာ၏၊ ငါ၏သလိပ္သည္မူလည္း ပ်က္ရာ၏၊ ငါ၏ ဓား ႏွင့္တူေသာ ေလတုိ႔သည္ မူလည္း ပ်က္ကုန္ ရာ၏၊ ထုိေျခေခ်ာ္ျခင္းစေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ငါ့အား ေသျခင္းသည္ ျဖစ္ရာ၏၊ ထုိေသျခင္းသည္ ငါ့အား အႏၲရာယ္ျဖစ္ရာ၏-ဟူ၍ (ဆင္ ျခင္၏)''။
ဤ ဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ႐ုပ္ကုိယ္၏ သတၱဝါအမ်ားတုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေသာအားျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ ေမ့ ဆင္ျခင္အပ္ေပသည္။ (၄)
(၅) အသက္၏ အားနည္းေသာအားျဖင့္ ႐ႈပုံ
၁၇၃။ (၅) အသက္၏ အားနည္းေသာအားျဖင့္ ဟူရာ၌ အက်ယ္ကား- ဤ အသက္မည္သည္မွာ အားမရွိ အားနည္း ၏။ ထုိစကားမွန္ေပ၏-သတၱဝါတုိ႔၏ အသက္သည္ ထြက္သက္ ဝင္သက္ႏွင့္လည္း စပ္၏၊ ဣရိယာပုတ္တုိ႔ႏွင့္လည္း စပ္၏၊ အေအး အပူႏွင့္လည္း စပ္၏၊ မဟာဘုတ္တုိ႔ႏွင့္လည္း စပ္၏၊ အာဟာရႏွင့္လည္း စပ္၏။ ထုိ ထြက္သက္ဝင္သက္ စသည္တုိ႔ႏွင့္ စပ္ေသာ ဤ အသက္သည္ ထြက္သက္ ဝင္သက္တုိ႔၏ အညီအမွ် ျဖစ္ျခင္းကုိ ရေသာ္သာလွ်င္ မျပတ္ဆက္၍ ျဖစ္ႏုိင္၏။ အျပင္သုိ႔ ထြက္ေသာ ႏွာေခါင္းေလသည္ အတြင္းသုိ႔ မဝင္လတ္ေသာ္၎၊ ဝင္ၿပီးေသာေလသည္ မထြက္လတ္ ေသာ္၎ (သတၱဝါသည္) သူေသ မည္သည္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ေလးပါးေသာ ဣရိယာပုတ္တုိ႔၏ အညီအမွ် ျဖစ္ျခင္းကုိ ရေသာ္သာလွ်င္ မျပတ္ဆက္၍ ျဖစ္ႏုိင္၏၊ တပါးပါးေသာ ဣရိယာပုတ္၏ (အထုိင္မ်ားလြန္းျခင္း စသည္ျဖင့္) လြန္ကဲျခင္း ေၾကာင့္ အာယုသခၤါရ ေခၚ အသက္ဆုိင္ရာ ႐ုပ္ နာမ္တုိ႔သည္ ျပတ္စဲ သြားကုန္၏။ အေအးႏွင့္ အပူတုိ႔၏လည္း အညီအမွ် ျဖစ္ျခင္းကုိ ရေသာ္သာလွ်င္ မျပတ္ဆက္၍ ျဖစ္ႏုိင္၏၊ အလြန္ေအးျခင္းက ျဖစ္ေစ၊ အလြန္ပူျခင္းက ျဖစ္ေစ လႊမ္းမုိး ႏွိပ္စက္ ခံရေသာသူအား (အသက္သည္) ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးတတ္၏။ မဟာဘုတ္တုိ႔၏လည္း အညီအမွ် ျဖစ္ျခင္းကုိရေသာ္ သာလွ်င္ မျပတ္ဆက္၍ ျဖစ္ႏုိင္၏၊ ပထဝီဓာတ္၏ေသာ္၎၊ အာေပါဓာတ္ စသည္တုိ႔တြင္ တပါးပါး၏ေသာ္၎ ပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ ခြန္အားႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ေသာ္လည္း ခက္မာေသာကုိယ္ရွိသည္ျဖစ္၍ေသာ္၎၊ ဝမ္းသြန္ေသာ အနာစသည္၏ အစြမ္းအားျဖင့္ စုိစြတ္လ်က္ ပုပ္ေသာကုိယ္ ရွိသည္ျဖစ္၍ေသာ္၎၊ ျပင္းစြာ ပူေလာင္ျခင္းက ႏွိပ္စက္အပ္သည္ ျဖစ္၍ေသာ္ ၎၊ အစပ္အဖြဲ႕မ်ားျပတ္သည္ ျဖစ္၍ေသာ္၎ အသက္ကုန္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္တတ္၏။ အလုပ္ အေလြ႕ျပဳအပ္ေသာ အာဟာရ ကုိလည္း သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကာလ၌ ရေသာသူအားသာလွ်င္ အသက္သည္ မျပတ္ဆက္ျဖစ္၏၊ အာဟာရကုိ မရလွ်င္ အသက္ ကုန္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္တတ္၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း အသက္၏ အားနည္းေသာအားျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္ တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္အပ္ေပသည္။ (၅)
(၆) အမွတ္နိမိတ္ မရွိေသာအားျဖင့္ ႐ႈပုံ
၁၇၄။ (၆) အမွတ္နိမိတ္ မရွိေသာအားျဖင့္ ဟူသည္ကား (အသက္ရွင္ရာ ကာလ စသည္) အပုိင္းအျခား အမွတ္ နိမိတ္ မရွိေသာအားျဖင့္¼ဟု ဆုိလုိ၏။ မွန္ေပ၏-သတၱဝါတုိ႔အား-
အသက္, အနာေရာဂါ, ကာလ, ကုိယ္ေကာင္ကုိ ပစ္ခ်ရာအရပ္, လားရမည့္ ဂတိဟူေသာ ဤ ငါးပါးတုိ႔ကုိ သတၱေလာက၌ အမွတ္နိမိတ္ အပုိင္းအျခား မရွိၾကသည္ျဖစ္၍ မသိအပ္-မသိႏုိင္ကုန္။ [၂၂၉] ထုိငါးပါးတုိ႔တြင္ အသက္သည္ ''ဤမွ်သာလွ်င္ ရွင္ႏုိင္သည္၊ ဤမွေနာက္၌ မရွင္ႏိုင္''ဟု အပုိင္းအျခား မရွိ ျခင္းေၾကာင့္ (သိႏုိင္ေၾကာင္း) အမွတ္နိမိတ္ မရွိေပ။ မွန္ေပ၏-သတၱဝါတုိ႔သည္ ကလလေရၾကည္ ကာလ၌လည္း ေသကုန္ ၏၊ အျမႇဳပ္ကာလ သားတစ္ကာလ တခဲနက္ကာလ တလအတြင္းကာလ ႏွစ္လ သုံးလ ေလးလ ငါးလ ဆယ္လကာလ၌ လည္း (ေသကုန္၏)၊ ေမြးဖြားၿပီးေသာ ကာလ၌လည္း (ေသကုန္၏)၊ ထုိမွေနာက္၌ အႏွစ္တရာ၏ အတြင္း၌လည္း (ေသ ကုန္၏)၊ အပျဖစ္ေသာ ရာေက်ာ္ကာလ၌လည္း ေသကုန္သည္သာတည္း။ အနာေရာဂါသည္လည္း ''ဤအနာျဖင့္သာလွ်င္ သတၱဝါတုိ႔သည္ ေသကုန္၏၊ အျခားအနာျဖင့္ မေသကုန္''ဟု အပိုင္းအျခား မရွိျခင္းေၾကာင့္ (သိႏုိင္ေၾကာင္း) အမွတ္နိမိတ္ မရွိေပ။ မွန္ေပ၏-သတၱဝါတုိ႔သည္ မ်က္စိေရာဂါျဖင့္လည္း ေသကုန္၏၊ နားေရာဂါ စသည္တုိ႔တြင္ တမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္လည္း ေသ ကုန္၏။ ေသရမည့္ ကာလသည္လည္း ''နံနက္ပုိင္း စေသာ ဤကာလ၌သာလွ်င္ ေသႏုိင္သည္၊ အျခား ကာလ၌ မေသႏုိင္'' ဟု ဤသုိ႔ အပုိင္းအျခား မရွိျခင္းေၾကာင့္ (သိႏုိင္ေၾကာင္း) အမွတ္နိမိတ္ မရွိေပ။ မွန္ေပ၏-သတၱဝါတုိ႔သည္ နံနက္ပုိင္း၌ လည္း ေသကုန္၏၊ ေန႔လယ္ပုိင္း စသည္တုိ႔တြင္ တပါးပါး၌လည္း (ေသကုန္၏)။ ကုိယ္ေကာင္ကုိပစ္ခ်ရာ အရပ္သည္လည္း ''ေသသူတုိ႔၏ ကုိယ္ေကာင္သည္ ဤအရပ္၌သာလွ်င္က်ရာ၏၊ အျခားအရပ္၌ မက်ရာ''ဟု ဤသုိ႔အပုိင္းအျခား မရွိျခင္း ေၾကာင့္ (သိႏုိင္ေၾကာင္း) အမွတ္နိမိတ္ မရွိေပ။ မွန္ေပ၏-႐ြာ၏အတြင္း၌ ေမြးေသာသူတုိ႔၏ ကုိယ္သည္ ႐ြာ၏အပ၌လည္း က်တတ္၏၊ ႐ြာ၏အပ၌ ေမြးေသာသူတုိ႔၏ (ကုိယ္သည္) လည္း ႐ြာ၏အတြင္း၌ (က်တတ္၏)။ ထုိ႔အတူ ကုန္း၌ ေမြးသူ တုိ႔၏ (ကုိယ္သည္) ေရ၌ (က်တတ္၏) ေရ၌ ေမြးသူတုိ႔၏ (ကုိယ္သည္) ကုန္း၌ (က်တတ္၏)-ဟု မ်ားေသာ အျပားအား ျဖင့္ ခ်ဲ႕အပ္၏။ လားရာ ဂတိသည္လည္း ''ဤ လူ႕ျပည္မွ စုေတေသာသူသည္ လူ႕ျပည္၌ ျဖစ္ရာ၏'' စသည္ျဖင့္ ဤသုိ႔ အပုိင္းအျခား မရွိျခင္းေၾကာင့္ (သိႏုိင္ေၾကာင္း) အမွတ္နိမိတ္ မရွိေပ။ မွန္ေပ၏-နတ္ျပည္မွ စုေတကုန္ေသာ သူတုိ႔သည္ လူတုိ႔၌လည္း ျဖစ္ကုန္၏၊ လူ႕ျပည္မွ စုေတကုန္ေသာ သူတုိ႔သည္ နတ္ျပည္ စသည္တုိ႔တြင္ တပါးပါးေသာ အရပ္၌လည္း ဖစ္ကုန္၏.၊ ဤသုိ႔ အစရွိေသာနည္းျဖင့္ ဆုံလည္စက္၌ က-ထားေသာ ႏြားကဲ့သုိ႔ ဂတိငါးပါး အေပါင္း၌ သတၱဝါအေပါင္း ဟူေသာ ေလာကသည္ အျပန္ျပန္ လည္လ်က္ ရွိ၏။ ဤကား အက်ယ္ျပခ်က္တည္း။ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း အမွတ္နိမိတ္ မရွိေသာအားျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္အပ္ေပသည္။ (၆)
(၇) အသက္တမ္း၏ အပုိင္းအျခားအားျဖင့္ ႐ႈပုံ
၁၇၅။ (၇) အသက္တမ္း၏ အပုိင္းအျခားအားျဖင့္ ဟူရာ၌ အက်ယ္ကား-ယခုအခါ၌ လူတုိ႔၏ အသက္ရွင္ရာ အဓြန္႕ကာလမည္သည္ နည္းလွ တုိေတာင္းလွ၏၊ အၾကင္သူသည္ ရွည္စြာအသက္ရွင္၏၊ ထုိသူသည္ အႏွစ္တရာ (အသက္ ရွင္၏) အႏွစ္တရာထက္ ပုိလြန္၍ အနည္းငယ္ေသာ္လည္း (အသက္ရွင္၏)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ''ရဟန္းတုိ႔ လူတုိ႔၏ ဤအသက္သည္ နည္းစြာတုိေတာင္းစြ၊ ေနာင္တမလြန္ေလာကသုိ႔ (မၾကာမီပင္) သြားရေခ်မည္၊ ကုသုိလ္ကုိ ျပဳသင့္ ၏၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သင့္၏၊ ဘဝအသစ္ ျဖစ္ၿပီးေသာသူ ၏ မေသျခင္းမည္သည္ မရွိေခ်၊ ရဟန္းတုိ႔ အၾကင္သူ သည္ ရွည္စြာ အသက္ရွင္ေန၏၊ ထုိသူသည္ အႏွစ္တရာ (အသက္ရွင္၏) အႏွစ္တရာထက္ ပုိလြန္၍ အနည္းငယ္ေသာ္လည္း (အသက္ရွင္၏)''ဟူ၍၎-
''(ယခုအခါ) လူတုိ႔၏ အသက္သည္ နည္းလွ-တုိေတာင္းလွ၏၊ ထုိအသက္ကုိ ေကာင္းေသာ အေျမာ္အျမင္ ပညာႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ႐ႈတ္ခ်ရာ၏၊ ဦးေခါင္းကုိ မီးေလာင္ေနေသာ သူကဲ့ သုိ႔ (လ်င္စြာ) က်င့္ရာ၏၊ ေသျခင္း၏ မလာျခင္းမည္သည္ မရွိေခ်''ဟူ၍၎ ေဟာေတာ္မူ ေပသည္။ ထုိ႔ျပင္လည္း ေဟာေတာ္မူသည္မွာ- ''ရဟန္းတုိ႔ ေရွး၌ ျဖစ္ဘူးသည္မွာ အရက-မည္ေသာ ဂုိဏ္းဆရာႀကီးသည္ ရွိခဲ့ေလၿပီ'' ဤသုိ႔ အစရွိေသာ ဥပမာ ခုနစ္မ်ဳိးတုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ အလုံးစုံေသာသုတ္ကုိ ခ်ဲ႕၍ သိအပ္ေပသည္။ ထုိ႔ျပင္လည္း ေဟာေတာ္မူျပန္သည္မွာ -ရဟန္းတုိ႔ အၾကင္ရဟန္းသည္လည္း ''ငါသည္ တညဥ့္ တေန႔မွ် အသက္ရွင္ ေနရမူ ေကာင္းေလစြ၊ (ထုိကာလအတြင္း၌) ဘုရားအဆုံးအမကုိ ႏွလုံးသြင္းရပါမူ ငါသည္ (ဘုရား အဆုံးအမကုိ) မ်ားစြာ ျပဳက်င့္ရသည္ စင္စစ္ျဖစ္ေလရာ၏''ဟု ဤသုိ႔ မရဏႆတိကုိ ပြါးေစ၏။ ရဟန္းတုိ႔ အၾကင္ ရဟန္းသည္လည္း [၂၃ဝ] ''ငါသည္ တေန႕မွ် အသက္ရွင္ေနရမူ ေကာင္းေလစြ၊ (ထုိ တေန႕အတြင္း၌) ဘုရား အဆုံးအမကုိ ႏွလုံးသြင္းရပါမူ ငါသည္ (ဘုရားအဆုံးအမကုိ) မ်ားစြာ ျပဳက်င့္ရသည္ စင္စစ္ျဖစ္ေလရာ၏''ဟု ဤ သုိ႔ မရဏႆတိကုိ ပြါးေစ၏။ ရဟန္းတုိ႔ အၾကင္ ရဟန္းသည္လည္း ''ငါသည္ ဆြမ္းတနပ္စားခ်ိန္ အတြင္း၌ အသက္ ရွင္ေနရမူ ေကာင္းေလစြ (ထုိကာလအတြင္း၌) ဘုရား အဆုံးအမကုိ ႏွလုံးသြင္းရပါမူ ငါသည္ (ဘုရားအဆုံးအမကုိ) မ်ားစြာက်င့္ရသည္ စင္စစ္ျဖစ္ေလရာ၏''ဟု ဤသုိ႔ မရဏႆတိကုိ ပြါးေစ၏။ ရဟန္းတုိ႔ အၾကင္ရဟန္းသည္လည္း ''ငါသည္ ဆြမ္းေလးငါးလုပ္ကုိ ဝါးမ်ဳိခုိက္ အတြင္း၌ အသက္ရွင္ ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ၊ (ထုိကာလအတြင္း၌) ဘုရား အဆုံးအမကုိ ႏွလုံးသြင္းရပါမူ ငါသည္ (ဘုရားအဆုံးအမ ကုိ) မ်ားစြာ က်င့္ရသည္ စင္စစ္ျဖစ္ေလရာ၏''ဟု ဤသုိ႔ မရဏႆတိကုိ ပြါးေစ၏။ ရဟန္းတုိ႔ ၄-ပါးကုန္ေသာ ဤ ရဟန္းတုိ႔ကုိ ''ေမ့ေလ်ာ့ၾကလ်က္ ေနၾကသည္၊ အာသေဝါတုိ႔၏ ကုန္ျခင္းငွါ မရဏႆတိကုိ ႏုံ႕ေႏွးစြာ ပြါးေစၾကသည္''ဟူ၍ ဆုိအပ္ကုန္၏။ ရဟန္းတုိ႔ အၾကင္ရဟန္းသည္ကား ငါသည္ ဆြမ္းတလုပ္ကုိ ဝါးမ်ဳိခုိက္အတြင္း၌ အသက္ရွင္ေနရမူ ေကာင္း ေလစြ၊ (ထုိအခုိက္၌) ဘုရားအဆုံးအမကုိ ႏွလုံးသြင္းရပါမူ ငါသည္ (ဘုရားအဆုံးအမကုိ) မ်ားစြာ က်င့္ရသည္ စင္စစ္ျဖစ္ ေလရာ၏''ဟု ဤသုိ႔ မရဏႆတိကုိ ပြါးေစ၏။ ရဟန္းတုိ႔ အၾကင္ရဟန္းသည္လည္း 'ငါသည္ ႐ႉသြင္းၿပီး၍ ႐ႉိက္ထုတ္ေန စဥ္ေသာ္၎, ႐ႉိက္ထုတ္ၿပီး၍ ႐ႉသြင္းေနစဥ္ေသာ္၎ ထုိအခုိက္အတြင္း၌ အသက္ရွင္ေနရမူ ေကာင္းေလစြ၊ (ထုိအခုိက္၌) ဘုရားအဆုံးအမကုိ ႏွလုံးသြင္းရပါမူ ငါသည္ (ဘုရားအဆုံးအမကုိ) မ်ားစြာက်င့္ရသည္ စင္စစ္ျဖစ္ေလရာ၏''ဟု ဤသုိ႔ မရဏႆတိကုိ ပြါးေစ၏။ ရဟန္းတုိ႔ ၂-ပါးကုန္ေသာ ဤရဟန္းတုိ႔ကုိ ''မေမ့မေလ်ာ့ပဲေနၾကသည္၊ အာသေဝါတုိ႔၏ ကုန္ျခင္းငွါ မရဏႆတိကုိ ထက္ျမက္စြာ ပြါးေစၾကသည္''ဟူ၍ ဆုိအပ္ကုန္၏။ ဤကား ဘုရားေဟာ စကားေပတည္း။ ဤသုိ႔လွ်င္ အသက္၏ရွင္ရာ အဓြန္႕ကာလသည္ ေလး ငါးလုပ္ စားဝါးခုိက္၌ပင္ စိတ္မခ်ေအာင္ တုိေတာင္းလွေခ်၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း အသက္တမ္း၏ အပုိင္းအျခားအားျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ အပ္ေပ သည္။ (၇)
(၈) ရွင္ဆဲခဏ၏ တုိေတာင္းေသာအားျဖင့္ ႐ႈပုံ
၁၇၆။ (၈) ရွင္ဆဲခဏ၏ တုိေတာင္းေသာအားျဖင့္ ဟူရာ၌ အက်ယ္ကား-သတၱဝါတုိ႔၏ အသက္ရွင္ဆဲ ခဏသည္ ပရမတၳအားျဖင့္ အလြန္ပင္ တုိေတာင္း၏၊ စိတ္တခ်က္၏ ျဖစ္ခုိက္မွ်သာလွ်င္ ရွိေခ်၏၊ ဥပမာျပရလွ်င္ ရထားဘီးသည္ လိမ့္ ေနစဥ္သြားေနစဥ္လည္း အကြပ္-တကူ၏ တစိတ္ျဖင့္သာလွ်င္ လိမ့္၏-သြား၏၊ ရပ္ေနစဥ္လည္း (အကြပ္-တကူ၏) တစိတ္ ျဖင့္သာလွ်င္ ရပ္တည္၏၊ ဤအတူပင္ သတၱဝါတုိ႔၏ အသက္သည္ တခုေသာ စိတ္၏ခဏႏွင့္ ယွဥ္၏၊ ထုိစိတ္ ခ်ဳပ္ကာမွ် ပင္ သတၱဝါသည္ ခ်ဳပ္သည္ ေသသည္ဟု ေခၚဆုိအပ္၏။ ဤအဆုိႏွင့္အညီ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူသည္မွာ ''လြန္ၿပီး ေသာ အတိတ္စိတ္၏ခဏ၌ ရွင္ခဲ့ၿပီ၊ ရွင္ဆဲမဟုတ္၊ ရွင္လတံ့မဟုတ္။ မလာေသးေသာ အနာဂတ္စိတ္၏ခဏ၌ ရွင္ၿပီးမဟုတ္၊ ရွင္ဆဲမဟုတ္၊ ရွင္လတံ့ေပတည္း။ အေၾကာင္းကုိစြဲ၍ ျဖစ္ဆဲ ပစၥဳပၸန္စိတ္၏ ခဏ၌ ရွင္ၿပီးမဟုတ္၊ ရွင္ဆဲေပတည္း၊ ရွင္လတံ့ မဟုတ္။
အသက္သည္၎၊ အတၱေဘာ-ကုိယ္ဟုေခၚေသာ နာမ္႐ုပ္အေပါင္းသည္၎၊ ခ်မ္းသာႏွင့္ ဆင္းရဲတုိ႔သည္၎ (အတၱႏွင့္၎ ၿမဲသည္၏အျဖစ္ႏွင့္၎ မေရာယွက္) သက္သက္သီးျခား သေဘာ တရားေပတည္း၊ တခုတခုေသာစိတ္ႏွင့္ ယွဥ္လ်က္ ျပဳိင္လ်က္ျဖစ္ကုန္၏၊ (ထုိအသက္ စသည္တုိ႔၏) ခဏသည္ တုိေတာင္း လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္၏။
ေသဆဲပုဂၢိဳလ္၏ ခ်ဳပ္ေလကုန္ေသာ အၾကင္ခႏၶာတုိ႔သည္၎၊ ဤေလာက၌ ရွင္လ်က္တည္ ဆဲ ပုဂၢိဳလ္၏ ခ်ဳပ္ေလကုန္ေသာ အၾကင္ ခႏၶာတုိ႔သည္၎ (ရွိၾက၏)။ အလုံးစုံလည္း ျဖစ္ကုန္ေသာ ထုိခ်ဳပ္ေလကုန္ေသာ .။ခႏၶာ ၂-မ်ဳိးတုိ႔သည္ (ခ်ဳပ္ျခင္းပ်က္ျခင္းအားျဖင့္) တူကုန္၏။ ခ်ဳပ္ပ်က္သြားၿပီး တုိ႔သည္ ျပန္၍ စပ္ျခင္း ေပၚလာျခင္း မရွိၾကေပ (ဝါ-ျပန္၍ စပ္ျခင္း-ေပၚလာျခင္း မရွိပဲ လုံးဝေပ်ာက္ ကြယ္သြားေလကုန္၏)။
[၂၃၁] မျဖစ္ေသးေသာစိတ္ျဖင့္ ျဖစ္သည္ ရွင္သည္မဟုတ္၊ ျဖစ္ဆဲစိတ္ျဖင့္သာ ရွင္၏၊ (ထုိ ျဖစ္ဆဲ) စိတ္၏ ပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ သတၱဝါဟူေသာ ေလာကသည္ ေသသည္ မည္၏၊ (သုိ႔ေသာ္ လည္း) (တိႆရွင္ေနသည္ ဤသုိ႔အစရွိေသာ) သႏၲာနပညတ္သည္ (ရွင္ဆဲစိတ္ကုိရည္ေသာေၾကာင့္) အမွန္ပရမတၳသေဘာ ျဖစ္ေပ၏။ ဤကား ေဟာေတာ္မူေသာ စကားေပတည္း။ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ရွင္ဆဲခဏ၏ တုိေတာင္းေသာအားျဖင့္ ေသျခင္းကုိ အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္အပ္ ေပသည္။(၈)
၁၇၇။ ယခုျပဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ဤရွစ္ပါးေသာ အျခင္းအရာတုိ႔တြင္ တပါးပါးေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ အဖန္ တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ေသာ ေယာဂီအားလည္း အဖန္ဖန္ ႏွလုံးသြင္းျခင္း၏ အစြမ္းအားျဖင့္ စိတ္သည္ အထုံကုိရ၏၊ ေသျခင္းလွ်င္ အာ႐ုံရွိေသာ အမွတ္ရမႈ-သတိသည္ ေကာင္းစြာတည္၏၊ နီဝရဏတုိ႔သည္ ကြာကုန္၏၊ စ်ာန္အဂၤါတုိ႔သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚကုန္၏၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ေသျခင္းဟူေသာ အာ႐ုံ၏သေဘာတရားျဖစ္ ျခင္းေၾကာင့္၎၊ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္၎ အပၸနာစ်ာန္သုိ႔ မေရာက္မူ၍ ဥပစာရ စ်ာန္သုိ႔သာလွ်င္ ေရာက္ေသာစ်ာန္သည္ျဖစ္၏၊ အပၸနာသုိ႔ မေရာက္ေၾကာင္းကုိ ဆက္၍ရွင္းျပဦးအံ့-ေလာကုတၱရာ စ်ာန္သည္၎၊ ဒုတိယ စတုတၳအ႐ူပစ်ာန္တုိ႔သည္၎ သေဘာတရား အာ႐ုံ၌ေသာ္လည္း ဘာဝနာအထူး(၏ အစြမ္းအား)ျဖင့္ အပၸနာသုိ႔ ေရာက္ကုန္၏။ ခ်ဲ႕၍ျပဦးအံ့-ေလာကုတၱရာစ်ာန္သည္ (ပဋိပဒါဉာဏဒႆန) ဝိသုဒိၶဘာဝနာအစဥ္၏ အစြမ္းအားျဖင့္ အပၸနာသုိ႔ ေရာက္ေပသည္.၊ အ႐ူပစ်ာန္သည္ အာ႐ုံကုိ ေက်ာ္လြန္ေသာ ဘာဝနာ၏အစြမ္းအားျဖင့္ (အပၸနာသုိ႔ ေရာက္ေပသည္)။ မွန္ေပ၏ ထုိအ႐ူပစ်ာန္မွ အပၸနာသုိ႔ ေရာက္ၿပီးသာ လွ်င္ ျဖစ္ေသာ စ်ာန္၏အာ႐ုံကုိ ေက်ာ္လြန္ျခင္းမွ်ကုိသာလွ်င္ (ျပဳဖြယ္) ရွိေပသည္။ ဤမရဏႆတိဘာဝနာ၌ကား (ဝိသုဒိၶ ဘာဝနာအစဥ္ႏွင့္ အာ႐ုံကုိ ေက်ာ္လြန္ျခင္း တည္းဟူေသာ) ထုိႏွစ္ပါးလုံးပင္ မရွိေပ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ (ဤ၌) ဥပစာရသုိ႔ သာလွ်င္ ေရာက္ေသာ စ်ာန္သည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိသုိ႔ ဥပစာရသုိ႔ ေရာက္ေသာ ဤ စ်ာန္သည္ မရဏႆတိ၏ အားအစြမ္းျဖင့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မရဏႆတိ ဟူ၍သာလွ်င္ ေရတြက္ ေခၚဆုိအပ္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေပသည္။
အက်ဳိးကား-ဤမရဏႆတိကမၼ႒ာန္းကုိ အားထုတ္ေသာ ရဟန္းသည္ အၿမဲတမ္း မေမ့မေလ်ာ့ ျဖစ္လ်က္ရွိ၏၊ အလုံးစုံေသာ ဘဝတုိ႔၌ မေပ်ာ္မေမြ႕ ၿငီးေငြ႕ေသာ အမွတ္သညာကုိရ၏၊ အသက္၌ ႏွစ္သက္တြယ္တာျခင္းကုိ စြန္႔၏၊ မေကာင္းမႈကုိ ကဲ့ရဲ႕ေလ့ရွိေပ၏၊ သုိမွီးသိမ္းဆည္းျခင္း မမ်ားမူ၍ ပရိကၡရာတုိ႔၌ တပ္မက္မႈ အညစ္အေၾကးႏွင့္ ဝန္တုိမႈကင္း ေပ၏၊ ထုိရဟန္းအား အနိစၥသညာသည္လည္း ေလ့လာအပ္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေပ၏၊ ထုိ အနိစၥသညာသုိ႔ အစဥ္လုိက္ေသာ အားျဖင့္သာလွ်င္ ဒုကၡသညာႏွင့္ အနတၱသညာသည္လည္း ထင္ေပ၏၊ မရဏႆတိကုိ မပြါးေစဘူးေသာ သူတုိ႔သည္ ေသခါ နီး ကာလ၌ သားရဲ ဘီလူး ေႁမြ ဒျမ သူသတ္သမားတုိ႔၏ ႐ုတ္တရက္ အႏွိပ္စက္ခံရေသာသူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ ေၾကာက္ျခင္း ထိတ္လန္႔ျခင္း ေတြေဝျခင္းသုိ႔ ေရာက္ကုန္သကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူ (ဤရဟန္းသည္ ေၾကာက္ျခင္းစသည္သုိ႔) မေရာက္မူ၍ ေၾကာက္ျခင္းကင္းလ်က္ မေတြေဝပဲ စုေတရ၏၊ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ အျမဳိက္နိဗၺာန္ကုိ အကယ္၍ မၿပီးေစႏုိင္လွ်င္ ခႏၶာကုိယ္ ပ်က္စီး၍ ေသသည္ မွ ေနာက္၌ သုဂတိလွ်င္ လားရာရွိေပ၏။
ထုိ (သုိ႔ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းမွ စ၍ သုဂတိလွ်င္ လားရာရွိျခင္းတုိင္ေအာင္ မ်ားစြာေသာ အက်ဳိး ရွိျခင္း) ေၾကာင့္ ေကာင္းေသာ အေျမာ္အျမင္ဉာဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ဤဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ႀကီးမားေသာ အာႏုေဘာ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ မရဏႆတိ၌ အခါခပ္သိမ္း မေမ့မေလ်ာ့ အားထုတ္ျခင္းကုိ စင္စစ္ မုခ် ျပဳသင့္လွပါေပသတည္း။ ဤကား ဥေယ်ာဇဥ္ေပတည္း။
ယခုဆုိခဲ့ေသာ စကားသည္ မရဏႆတိကမၼ႒ာန္း၌ အက်ယ္ျပဆုိေသာ စကားအႁမြက္ေပတည္း။ (မရဏႆတိကမၼ႒ာန္းၿပီး၏)။
Today, there have been 24 visitors (33 hits) on this page!
